بعد از توپخانه‌های دشمن، تریبون‌ها آتش می‌ریزند؟
به‌گفته یک فعال سیاسی اصولگرا؛ رسانه ملی حدس بزند چه کسانی وقتی تریبون بگیرند ممکن است حرف‌های اختلاف برانگیز بزنند. این رسانه نباید این افراد را در لیست خود قرار دهد.
در طول جنگ ۱۲ روزه میان ایران و اسرائیل فضای اجتماعی ایران شاهد نوعی یکصدایی کم‌سابقه بین اقشار مختلف، گروه‌های و نیروهای سیاسی بود.
همبستگی‌ای که بسیاری آن را جلوه‌ای از «وحدت ملی در شرایط تهدید» تعبیر کردند. اما چند روز پس از پایان درگیری‌ها، اظهارنظرهایی در فضای عمومی و رسانه‌ای کشور مطرح شد که از نگاه برخی ناظران، با آن فضای یکصدایی در تضاد قرار دارد.
اظهارات وحید جلیلی، قائم‌مقام سازمان صداوسیما درباره این‌که «عده‌ای برای انسجام ملی می‌خواهند وطن را به آغل تبدیل کنند» و همچنین ادعای وزیر اقتصاد دولت سیزدهم مبنی بر این‌که سپاه پاسداران در دولت قبل «زمین می‌فروخته و با آن موشک می‌ساخته»، از جمله همین اظهارنظرهاست.
در این میان عباس سلیمی نمین تحلیل‌گر سیاسی اصولگرا مسئولیت حفظ آرامش و انسجام را نه فقط بر عهده رسانه‌ها یا نهادهای رسمی، بلکه بر دوش همه افراد دارای تریبون می‌داند.
این تحلیل‌گر سیاسی همچنین با تأکید بر جایگاه ویژه صداوسیما، از رسانه ملی می‌خواهد که نسبت به دعوت از افرادی که ممکن است سخنان تفرقه‌آمیز مطرح کنند، حساسیت بیشتری نشان دهد و در مسیر تقویت همبستگی عمومی، مسئولانه‌تر عمل کند.
مشروح گفتگوی عباس سلیمی نمین را در ادامه بخوانید؛
* آقای سلیمی‌نمین! به رغم یک‌دستی که در جامعه و سیاست در دوران جنگ شکل گرفت، برخی افراد اظهار نظرهایی مطرح می کنند که در مغایرت با فضای ۱۲ روز دوره جنگ قرار دارد. وزیر اقتصاد دوره قبل ادعا کرده است که در دولت دوازدهم سپاه زمین می‌فروخت و موشک می‌ساخت. مدتی قبل هم قائم مقام صدا و سیما در اظهار نظری گفت که عده ای به اسم انسجام دنبال این هستند که کشور به آغل تبدیل شود. در چنین شرایطی چرا این حرف‌ها مطرح می‌شود؟
دوران تهدیدات پایان پیدا نکرده است که از آن‌ها غفلت کنیم. جدا از این‌که این بحث‌ها درست یا غلط باشد، ما در تشدید یا ضعف تهدیدات نقش داریم؛ این‌که ما چگونه جامعه خود را به تصویر بکشیم.
اگر تصویری از اتحاد و همدلی را به دشمن منعکس کنیم، طبیعتاً دشمن در تهاجم دچار تردید می‌شود. امیدارم که غفلت از این موضوع مهم صورت نگیرد.
درست است که نیروهای مسلح ما آمادگی لازم را برای این‌که درس دیگری به متجاوز بدهند، دارند، اما گاهی اوقات متجاوزان به امکاناتی که در اختیارشان گذاشته می‌شود، غره می‌شوند.
در این مدت، با درسی که نیروهای مسلح ایران دادند، تجاوز صهیونیست‌ها پایان پیدا کرد. اما امکانات و تجهیزات فراوانی از سمت انگلیسی ها، آلمانی ها، فرانسوی ها و آمریکایی ها در اختیار دشمن قرار گرفت.
ممکن است دشمن به تجهیزاتی که اخیرا دریافت کرده است، غره شود و نفهمد که تجهیزات، همه ابزار تعیین‌کننده نیست؛ اراده، ایمان، اعتقاد و نگاه وسیع به مسائل بشری مهم است.
همان‌طور که گفتم ضربه‌ای که دشمن خورده، بسیار ضربه تعیین‌کننده‌ای بوده و اگر عقلانیتی در واشنگتن و تل‌آویو وجود داشته باشد، این خطا را تکرار نمی‌کنند. اما غفلت ما در مسیر خطای دشمن، ممکن است به گونه‌ای عاملی تشدید کننده باشد.
در مورد اظهار نظرهایی که گفتید نمی‌خواهم نظری بدهم؛ اگرچه بعضی از آن ها بسیار غلط بود.
جامعه ما جامعه متکثری است؛ هرکسی، با هر اعتقادی رای داده و نظام ما هم نشان داده که به رای آن افراد احترام می‌گذارد و این و این احترام گذاشتن را در انتخابات مختلفی ثابت کرده است.
لذا هرکسی که رای می‌دهد و نگاه او را باید محترم بشماریم و در ارتباط با این‌که چگونه در برابر دشمن قرار بگیریم، باید با اظهارات خود، تفاهم و یکدلی را تقویت کنیم. برخی از اظهارات یکدلی را تقویت نمی‌کنند.
البته من تکرار اشتباه را در جواب دادن به این افراد می‌بینم؛ یعنی اگر کسی حرف اشتباهی زد، با بازتاب ندادن و از کنار او گذشتن، می‌توانیم ابعاد این اشتباه را محدود کنیم.
متاسفانه برخی رسانه‌ها سعی می‌کنند وقتی شخصی حرف اشتباهی می‌زند، به آن ابعاد بدهند. این هم مانند خطای اول است نوعی خطا است. نباید فکر کنیم اگر کسی اشتباه کرد و ما به آن ابعاد بدهیم، در مسیر خواسته دشمن حرکت نکرده‌ایم. اتفاقا، ماهم درمسیر خواسته دشمن حرکت کرده‌ایم.
رسانه‌ها نباید به دنبال چنین سوژه‌ها و متشتت نشان دادن جامعه بروند. امیدوارم همه این موضوع را رعایت کنند. ما نباید هزینه تنبیه کردن دشمن را افزایش دهیم.
از راننده تاکسی گرفته تا دانشگاهیان تریبون دارند
* بایدها و نبایدهایی برای رسانه ها مطرح کردید. در این میان تریبون دارها این‌جا چه وظیفه ای دارند؟
همه ما دارای تریبون هستیم. هرکسی به نوعی؛ از یک راننده تاکسی که چند مسافر دارد تا نیروهای دانشگاهی و مختلف جامعه، هرکدام تریبون و دایره‌ای از تاثیرگذاری دارند.
همه باید به این وظیفه مهم تن بدهند و از آن غفلت نکنند. گاهی حتی پاسخ دادن، عمل کردن در میدان دشمن خواهد بود. وقتی کسی حرفی بزند، دیگری جواب دهد و دوباره شخص دیگری جواب ده دشمن فراموش می‌شود. طبیعتا افراد در این صورت در مسیر خواسته‌های دشمن حرکت می‌کنند.
بنابراین فکر نکنید که این قضایا، مسئولیت قشر خاصی است که تریبون‌های رسمی دارند. گاهی اوقات تریبون‌های غیررسمی، تاثیر بیشتری دارند.
این‌گونه نیست که اگر امام جمعه در شهرستانی یا یک رسانه محدود در تهران، حرفی بزنند تاثیرگذاری کمی داشته باشند؛ هرکدام تاثیرگذاری خاص خود را دارند.
هرکدام از ما در هرجایگاهی که هستیم، باید برای صیانت از مصالح ملی به تنش ها و افتراها دامن نزنیم. بین ما اشتراک های فراوانی وجود دارد، اما بالاترین اشتراک حفظ جان هموطنانمان است. نباید کاری کنیم که دشمن تصور کند اگر به ما هجوم بیاورد، مردم به جای تشکل پیدا کردن متفرق می‌شوند.
رسانه ملی مراقب تریبون دادن به تفرقه‌افکنان باشد
*صداوسیما به عنوان تریبون رسمی و حاکمیتی که از بودجه استفاده می‌کند، چه وظیفه و نقشی دارد؟
قطعا رسانه ملی تفاوت هایی با بقیه رسانه ها دارد. رسانه ملی همان‌طور که از نامش پیداست، باید بیشتر از بقیه دقت داشته باشد؛ باید حدس بزند چه کسانی ممکن است وقتی تریبون بگیرند ممکن است حرف‌های اختلاف برانگیز بزنند.
صداوسیما نباید این افراد را در لیست خود قرار دهد. بنابراین، دقت رسانه ملی در این زمینه باید بیش از دیگران باشد.