روز جهانی کارگر در سایه‌ی ناامنی شغلی و فقر معیشتی | کارگران، بی‌پناه در موج خصوصی‌سازی و تورم بی‌پایان
صفحه فردا گزارش می‌دهد:
با فرارسیدن روز جهانی کارگر، همچنان صدای اعتراض و مطالبه‌گری از دل جامعه کارگری ایران به گوش می‌رسد.
یکی از این صداها، پرویز زعیمی، نماینده کارگران شرکت ایران پوپلین رشت و دبیر جامعه مطالبه‌گر کارگری استان گیلان است که در گفت‌وگویی، تصویری نگران‌کننده از شرایط زیستی و شغلی کارگران ارائه می‌دهد.
کار بدون امنیت؛ اخراج بدون دلیل
زعیمی در ابتدای سخنانش، به یکی از بنیادی‌ترین مشکلات کارگران یعنی ناامنی شغلی اشاره می‌کند. به گفته او، قراردادهای کوتاه‌مدت و حتی سفیدامضا در برخی واحدهای تولیدی رواج دارد و این یعنی کارفرما می‌تواند بدون هیچ دلیل موجهی کارگر را اخراج کند.
او می‌گوید: «کارگران امروز امیدی به آینده ندارند؛ وقتی قراردادشان به اراده‌ی کارفرما بسته یا لغو می‌شود، چه انگیزه‌ای برای کار باقی می‌ماند؟»
معیشت در لبه پرتگاه
نماینده کارگران ایران پوپلین، وضعیت معیشت را بحرانی توصیف می‌کند. از تامین هزینه‌های ابتدایی مانند خوراک، مسکن، پوشاک و درمان گرفته تا دغدغه آموزش فرزندان، همگی به دغدغه‌هایی روزانه و حل‌نشده برای کارگران بدل شده‌اند.
او می‌افزاید: «هنوز حقوق هیچ کارگری به ۲۰ میلیون تومان هم نرسیده؛ این در حالی‌ست که کارگران کشورهای همسایه، باوجود منابع کمتر، زندگی باثبات‌تری دارند.»
خصوصی‌سازی بدون نظارت، بلای جان کارگران
زعیمی با انتقاد شدید از روند خصوصی‌سازی در سال‌های گذشته می‌گوید این فرآیند نه‌تنها به بهره‌وری نینجامیده بلکه منجر به اخراج و تعدیل‌های گسترده شده است. خصوصی‌سازی‌هایی که به باور او، هیچ نظارت مؤثری بر آن‌ها نبوده است.
بی‌عدالتی بیمه‌ای و رفاهی
از دیگر انتقادات مطرح‌شده، وضعیت بیمه‌های پایه و تکمیلی است. بسیاری از کارفرمایان با دور زدن قانون، از بیمه کردن کامل کارگران سر باز می‌زنند؛ آن‌هم در شرایطی که هزینه‌های درمان روز به روز بالاتر می‌رود.
زعیمی می‌گوید: «بیمه‌های موجود نه پوشش مناسبی دارند و نه پشتیبانی قوی. کارگر اگر بیمار شود، گویی تنها رها شده در دل بازار درمانِ گران است.»
تشکل‌های بی‌قدرت؛ اعتراض‌های سرکوب‌شده
زعیمی تأکید می‌کند: نبود تشکل‌های صنفی مستقل و قوی باعث شده صدای اعتراض کارگران به جایی نرسد. در بسیاری از مواقع، اعتراضات صنفی توسط کارفرما سرکوب یا کارگر معترض اخراج می‌شود.
او می‌گوید: «قانون کار در بسیاری از واحدها به صورت سلیقه‌ای اجرا می‌شود؛ هر که قدرت دارد، قانون را به نفع خود تفسیر می‌کند.»
سایه مرگ بر سر کارگاه‌ها
نبود بازرسی مستمر و عدم رعایت قوانین ایمنی و بهداشت شغلی، به گفته‌ی زعیمی، باعث شده آمار حوادث کارگاهی و مرگ‌ومیر در اثر حوادث شغلی افزایش پیدا کند. او این مسئله را یکی از دردناک‌ترین جلوه‌های نادیده‌گرفتن حقوق کارگران می‌داند.
روایت پرویز زعیمی، فقط یک صدای اعتراضی نیست؛ بلکه نمونه‌ای‌ست از هزاران کارگر ایرانی که با مشکلاتی مشابه دست‌وپنجه نرم می‌کنند. امنیت شغلی، معیشت، بیمه، درمان و کرامت انسانی، همگی به مطالباتی بدل شده‌اند که هر سال در هفته کارگر به زبان می‌آیند اما در طول سال بی‌پاسخ باقی می‌مانند.
