چند هواپیما در دقیقه از یک ناو هواپیمابر بلند می‌شود؟
عرشه پرواز یک ناو هواپیمابر در نگاه اول ممکن است کاملاً شلوغ و آشفته به نظر برسد، اما در واقع، همه‌چیز با دقت و هماهنگی بالا طراحی شده تا روند پرتاب و فرود هواپیماها با حداکثر سرعت ممکن انجام شود. با این حال، اینکه یک ناو در هر دقیقه چند هواپیما می‌تواند به پرواز درآورد، به عوامل مختلفی بستگی دارد؛ از نوع ناو و مهارت خدمه گرفته تا روش‌های پرتاب و شرایط محیطی در آن لحظه.
برای مثال، ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز مانند USS Harry S. Truman قادر است هر ۳۷ ثانیه دو هواپیما را به پرواز درآورد؛ یعنی کمی بیش از سه هواپیما در هر دقیقه (البته در طول روز). در طول شب، این رقم کاهش یافته و به حدود یک هواپیما در دقیقه می‌رسد. نکته شگفت‌انگیز اینجاست که این ناوها حتی می‌توانند همزمان با پرتاب هواپیماها، عملیات فرود را نیز انجام دهند.
با وجود اینکه این آمارها بسیار چشمگیر هستند، اما پیشرفته‌ترین ناو هواپیمابر جهان یعنی USS Gerald R. Ford قرار است پا را از این هم فراتر بگذارد. هرچند دستیابی به آمار دقیق پرتاب برای این ناو دشوار است، اما طراحی آن به گونه‌ای صورت گرفته که بتواند ۲۵ درصد بیشتر از ناوهای کلاس نیمیتز عملیات پرواز انجام دهد. بر اساس این برآورد، ناوهای کلاس فورد می‌توانند در شرایط ایده‌آل، حداقل چهار هواپیما در هر دقیقه به پرواز درآورند.
کدام کشورهای جهان ناو هواپیمابر دارند؟ + اینفوگرافیک
برای مقایسه، ناو بریتانیایی HMS Queen Elizabeth حداکثر می‌تواند در هر ۱۵ دقیقه، ۲۴ هواپیما پرتاب کند؛ یعنی حدود ۱.۶ هواپیما در دقیقه. این سرعت خیره‌کننده در پرتاب هواپیماها تنها یک نمایش قدرت نیست، بلکه نیازی حیاتی در عملیات نظامی محسوب می‌شود. هرچه ناو بتواند هواپیماهای بیشتری را به مأموریت بفرستد، برتری تاکتیکی بیشتری به دست می‌آورد. حتی در دوران جنگ جهانی دوم نیز با توسعه منجنیق‌های هواپیما (catapult) پیشرفته، نرخ پرتاب به حدود ۱.۵ هواپیما در دقیقه رسیده بود.
EMALS: فناوری خاصی که آینده هوانوردی دریایی را متحول می‌کند
بدون کم‌اهمیت جلوه دادن تلاش خدمه شجاع این غول‌های دریایی، یک قطعه سخت‌افزاری وجود دارد که می‌تواند نرخ پرتاب هواپیماها را افزایش دهد که به آن منجنیق هواپیما می‌گویند. تاریخچه منجنیق هواپیما که در بسیاری از ناوهای مدرن استفاده می‌شوند، به دهه ۱۹۵۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که آمریکا به ناوهای خود نیاز داشت تا بمب‌افکن‌های سنگین را پرتاب کند. کاری که منجنیق‌های هیدرولیکی آن زمان، قادر به انجام این کار با چنین وزن و قدرتی نبودند؛ در نتیجه منجنیق‌های بخار توسعه پیدا کردند.
با این حال، بریتانیایی‌ها اولین منجنیق‌های بخار عملیاتی را توسعه دادند و فناوری آن بعدها به آمریکایی‌ها منتقل شد. تا مدت‌ها، منجنیق‌های بخار روش اصلی پرتاب هواپیما بود، اگرچه استثناهایی نیز وجود داشت؛ ناو روسی Admiral Kuznetsov، که یکی از ضعیف‌ترین ناوهای هواپیمابر نظامی است، و ناوهای کلاس کوئین الیزابت بریتانیا از چیزی به نام اسکی‌رَمپ (Ski-ramp) استفاده می‌کنند.
مقایسه ناوهای هواپیمابر چین و ایالات متحده بر حسب ظرفیت حمل جنگنده
منجنیق‌های بخار هم بدون ایراد نیستند؛ آن‌ها سنگین، ناکارآمد و حتی برای کنترل نیز دشوار هستند. در نهایت، نسل جدید ناوهای هواپیمابر آمریکایی، از جمله یو.اس.اس. جرالد آر. فورد، برای تأمین نیروی پرتاب هواپیماها، از سیستم الکتریکی به جای بخار استفاده کرده‌اند.
جدیدترین سیستم، یعنی سامانه پرتاب الکترومغناطیسی هواپیما (EMALS)، برای رفع محدودیت‌های منجنیق‌های بخار طراحی شده است. این سیستم قدرت بیشتری دارد، کنترل آن آسان‌تر است و می‌توان آن را برای هر نوع هواپیما به‌طور خاص تنظیم کرد، امری که فشار وارده بر بدنه هواپیماها را کاهش می‌دهد.
هرچند ناوهای بریتانیایی نشان داده‌اند که نرخ‌های پرتاب قابل قبول حتی بدون منجنیق هم ممکن است، اما سرمایه‌گذاری نیروی دریایی آمریکا در سامانه پرتاب الکترومغناطیسی هواپیما نشان می‌دهد که منجنیق‌ها چقدر در افزایش نرخ پرتاب هواپیماها حیاتی هستند.
