چرا بعد از جنگ با اسرائیل، قیمت‌ها پایین نیامد؟ | مردم همچنان قربانی گرانی و بی‌عدالتی
با وجود وعده‌های مسئولان مبنی بر بازگشت قیمت‌ها به قبل از جنگ، گرانی‌ها ادامه دارد و دهک‌های پایین جامعه بیشترین فشار را تحمل می‌کنند. آیا این عدالت است که مردم فقط تحمل کنند و عده‌ای فقط تحمیل؟
با وجود همه تهدیدها و تحریم‌ها، کشور روی ریل پرچالشی اما باثبات حرکت می‌کرد. گرانی بی‌وقفه ادامه داشت و هیچ نظارتی دیده نمی‌شد. اصناف قیمت‌ها را بنا به میل خود بالا می‌بردند و دولت و مجلس فقط با مصاحبه و نمایش حمایت از مردم، وانمود می‌کردند کنترل در کار است؛ اما مردم می‌دانستند این‌ها نمایشی بیش نیست.
تحریم، جنگ، تورم؛ اما همیشه یک راهکار تکراری: «تحمل کنید»
دهک‌های پایین جامعه، کارگران، بازنشستگان و حقوق‌بگیران بار سنگین این گرانی‌ها را به دوش کشیدند. هر بار که مردم به سختی افتادند، فقط از آن‌ها خواسته شد «تحمل» کنند. یک روز گفتند وعده‌های غذایی را کم کنید، روز دیگر گفتند شکمتان را با نان و اشکنه سیر کنید — اما خود مسئولان در رفاه کامل به سر می‌برند.
سفره‌های خالی، وعده‌های توخالی
مردم با حقوق‌های ناچیز زندگی می‌کردند و باورشان شده بود که این سرنوشت محتوم‌شان است. ما به تحمل عادت کرده بودیم، تا اینکه صدای انفجار مهیبی همه‌چیز را تغییر داد. حمله اسرائیل آغاز شد؛ جنگی برای نابودی، با حمایت تسلیحاتی غرب. و باز هم ما، فقط باید تحمل می‌کردیم.
پس از جنگ چه شد؟ سود محتکران، زیان مردم
در شرایط بحرانی، ثروتمندان به فروشگاه‌ها هجوم بردند و همه‌چیز را خریدند؛ بدون توجه به هموطنان‌شان. جنگ تنها ۱۲ روز طول کشید و با عقب‌نشینی اسرائیل پایان یافت. اما مردم انتظار داشتند قیمت‌ها به وضعیت قبل بازگردد؛ انتظاری که هرگز تحقق نیافت.
نهادهای ناظر کجا هستند؟ بازار بی‌صاحب رها شده است
دولت وعده داد قیمت‌ها به حالت قبل بازگردند، اما نه خبری از کاهش قیمت بود، نه نظارت مؤثر. سازمان‌هایی مثل تعزیرات، سازمان حمایت، بازرسی اصناف و دیگر نهادهای ناظر، یا منفعل بودند یا بی‌تحرک. محتکران همچنان کالا انبار می‌کنند و گرانی ادامه دارد.
جنگ تمام شد، اما فشار اقتصادی ادامه دارد
هیچ‌کس دیگر از گرانی حرف نمی‌زند. هیچ‌کس جلسه‌ای برای کنترل قیمت‌ها برگزار نمی‌کند. گویی جنگ از نظامی به جنگی تمام‌عیار علیه مردم تبدیل شده — جنگی اقتصادی، اجتماعی و روانی که پایان ندارد.
مردم؛ دو دسته‌اند: تحمیل‌کنندگان و تحمّل‌کنندگان
در برابر تورم ۴۵ درصدی، فقط ۲۰ درصد به حقوق‌ها اضافه می‌شود، و ما باز هم تحمل می‌کنیم. آب نیست، امنیت نیست، نان نیست، اما تحمل هست. گویی مردم ایران فقط باید برای تحمل آفریده شده باشند. جامعه به دو دسته تقسیم شده است: آنان که تحمیل می‌کنند و آنان که باید تحمل کنند. | کوروش شرفشاهی
