نقدی بر فیلم دو روز دیرتر؛ فیلم سالم سینمای بدنه

اینکه همه قهرمان های قصه تیپ هستند نه شخصیت هم در دل ماجراها می نشیند و بیننده از دیدن این همه تیپ تکراری- از پدربزرگ عصبی اخموی قدرت طلب با قلبی از طلا گرفته تا دو جوانک عاشق پیشه امیدوار و باجناق های مرده خور ابن الوقت پدرسوخته گرفته تا نزولخوار خونخوار و خانم دکتر مهربان و وفادار به اصول انسانی و مادر کلیشه ای- خسته نمی شود و جا نمی خورد، اما مشکل اصلی فیلمنامه نه شخصیت پردازی که ماجرا و نقاط عطف پیش برنده ماجراهاست.

فیلم دو روز دیرتر قرار است به مقوله فرزندآوری بپردازد و سوژه انتخابی هم دو جوان امروزی اند که قصد مهاجرت دارند اما به دلیل عدم پردازش و در نتیجه عدم نمایش درست، برای بیننده از نیمه دوم فیلم به بعد قابل توجه نیستند، نه به دلایل مهاجرت درست پرداخته می شود و نه به دلایل عدم خواستن فرزند.

افت و خیزهای داستان هم چندان قوی نیست و در نتیجه ماجراها به شکلی کند و کشدار و تکراری پیش می رود، چه نقطه عطف اول داستان که قرار است همه سهم الارث ها به نوادگان برسد چه نقطه عطف دوم که مرگ غلامحسین است. آن متحول شدن ناگهانی.

سهیل بعد از شنیدن صدای قلب بچه هم به دلیل همین عدم پرداخت صحیح برای بیننده قابل هضم نیست، و ماجرا وقتی جالب تر می شود که نویسنده دو قهرمان اصلی ماجرا را رها کرده اما اشخاص فرعی داستان را به خوبی به تصویر کشیده است: بابک یلخی و بی عار و بی کار است که انگل وار زندگی را ادامه می دهد، شوهران مهری و مهوش دختران دیگر غلامحسین دو شوهر ابن الوقت بدجنس دارند که در نائل شدن به اهدافشان یعنی رسیدن به اموال نه چندان اندک غلامحسین موفقند، خانم دکتری که در تقابل با طب سنتی سخنرانی می کند و به نظر دوست چندساله این خانواده است و پرویز نزولخوار که کاملا این قشر را با پرداختی تازه به تصویر کشیده ست.

نعیمی اما در کارگردانی موفق عمل کرده است: استفاده درست از نماهای مختلف در سکانس های مختلف، طراحی صحنه و لباسی که در خدمت فیلم است و بازی بازیگران که حتی علیرغم تکراری بودن به دل می نشیند و حتی مدتی در حافظه هم ضبط می شود، به ویژه فرهاد آئیش با همان تیپ همیشگی اش در نقش غلامحسین و داوودنژاد که در درآوردن این دو نقش و باورپذیر کردن آن نقش بسزایی دارند، و در این میان می توان از بازی نه چندان خوب سهیلی و احمدیه هم چشم پوشی کرد چرا که خیلی توی ذوق نمی زند.

شاید مهمترین نکته منفی فیلم شوخی های اروتیک و نه چندان جذاب فیلم است که نه خنده ای به لب تماشاگر می آورد و نه جالب است که باعث می شود یک توصیه برای تماشاگر این فیلم این داشت: لطفا گروه سنی زیر ۱۶ سال را با خود به سالن نمایش این فیلم نبرید.

*ندا الماسیان طهرانی ا عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران