روز جهانی بادبادک چند شنبه است؟

بادبادک بازی یک تفریح سالم و زیبا است که می‌تواند شما را سرگرم کند. بادبادک یکی از اختراعات قدیمی چین است و تاریخی دیرینه دارد.

شاید جالب باشد بدانید بادبادک در ابتدا یک وسیله نظامی بود و مثلا برای اندازه‌گیری فاصله بین واحدهای نظامی دو کشور یا اطلاع‌رسانی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

به تدریج بادبادک به وسیله ای تفریحی برای مردم تبدیل شد و به مناطق مختلف جهان مانند کشورهای آسیایی کره شمالی، ژاپن، مالزی و اروپا و قاره آمریکا راه یافت.

تاریخ دقیق روز جهانی بادبادک

24 دی یعنی 14 ژانویه هر سال را روز جهانی بادبادک می نامند، و آن را با هوا کرد بادبادک جشن می‌گیرند.

در ساختن و به پرواز در آوردن بادبادک یکی از خاطرات خوش و البته تخصص های دوران کودکی محسوب می شد. معمولا جمعی دوستانه گرد هم می آمدند و طی یک کار گروهی به ساخت بادبادک می پرداختند.

گاهی بادبادک در تلاش های اول به هوا نمی رفت و با سقوط ها و شکست های زیادی مواجه میشد. اما به راستی که هر شکست تجربه ای بود برای بهینه سازی بادبادک و سرانجام به لذت پرواز رسیدن.

بادبادک چیست؟

بادبادَک (به انگلیسی: Kite) نوعی هواگرد ثابت‌بال است. نام‌های دیگر آن که در زبان فارسی استفاده می‌شده بادپرک یا کاغذباد است.

تاریخچه

بادبادک یکی از اختراعات قدیمی چین است و تاریخی دیرینه دارد.

در کتاب‌های قدیمی نوشته شده‌است که در سال ۴۰۰ قبل از میلاد، «مو زی» اندیشمند معروف و «لو بان» استاد نجاری در چین با خیزران و چوب پرندگان چوبی ساختند. این نوع پرندگان که «مو یوان» نام دارد، می‌توانست در هوا پرواز می‌کرد. این بادبادک نخستین بادبادک جهان محسوب می‌شود. بعدها مردم با خیزران و ابریشم بادبادک ساختند. بعد از آن از کاغذ استفاده کردند و بادبادک‌هایی به نام «جیر یوان» ساختند («جیر» در زبان چینی کاغذ معنا می‌دهد). در اواخر سلسله تانگ (سال ۶۱۸ تا ۹۰۷ میلادی) مردم سوتی در «جیر یوان» نصب می‌کردند و سوت با دمیدن باد به داخل آن به صدا درمی‌آورد و بدین سبب بادبادک گرفت.

بادبادک قبلاً یک وسیله نظامی بود؛ مثلاً برای اندازه‌گیری فاصله بین واحدهای نظامی دو کشور یا اطلاع‌رسانی مورد استفاده قرار می‌گرفت. در سلسله تانگ مردم به تدریج بادبادک را برای تفریح هوا می‌کردند. در سلسله «سون» در قرن ۱۰ میلادی، بادبادک چین به تدریج به مناطق مختلف جهان مانند کشورهای آسیایی کره شمالی، ژاپن، مالزی و اروپا و قاره آمریکا راه یافت. بادبادک چین در مناطق اروپایی و قاره آمریکا به وسیله پرواز تبدیل شد. سرانجام برادران «رایت» آمریکا نخستین هواپیمای مسافربری را ساختند. بدین سبب، در سالن نمایشگاه فضاپیمای واشینگتن آمریکا یک بادبادک چینی به چشم می‌خورد که روی آن نوشته‌است: نخستین وسیله پرواز بشر بادبادک و موشک چین است.

بادبادک در ایران

بادْبادَک، از اسباب‌بازی های سنتی کودکان ایران است. بادبادک بازی هنوز هم در بسیاری از مناطق ایران رواج دارد. در فرهنگ و ادب فارسی، بادبادک به صورت های «کاغذباد»، «بادپرک»، «بادبرک»، «بادپر»، «بابر» و «کاغذ هوایی» آمده است.
ویلم فلور ضمن اشاره به رواج این بازی در دورۀ صفویه گفته است که قدمت این بازی به قرن ۲ق / ۸ م بازمی‌گردد. در منابع ادبی نیز به بادبادک به صورت «کاغذ باد» اشاره شده است، مثلاً در دیوان صائب تبریزی آمده است: به صد امید دل دادم به دست او، ندانستم / که مصحف را ز شوخی طفل کاغذبـاد می‌سازد؛ و یا: به یک دو جلوه زمین‌گیر گشت کاغذ باد / به هیچ‌جا نرسد هر که می‌پرانندش؛ همچنین می‌گوید: چه داند آن ستمگر قدر دلهای پریشان را؟ / که سازد طفل بازیگوش کاغذباد قرآن را (ص ۱۴، ۴۹۳، ۵۷۰، ۶۳۳).
بادبادک چهارچوبی سبک دارد و پوششی نازک از جنس کاغذ یا جز آن بر آن قرار می‌گیرد؛ سپس دنباله‌هایی به آن متصل می‌شود. بادبادک را به نخی می‌بندند و در مسیر باد در هوا پرواز می‌دهند.
بادبادک را معمولاً با کاغذ رنگی، پارچۀ نازک نخی یا نایلونی می‌سازند و برای مقاوم‌سازی آن در برابر فشار باد نیز به دو یا چند قطعه از جنس چوب، نی، آلومینیوم یا پلاستیک نیاز است. همچنین نخ نازک و محکم، فانوس و شمع روشن نیز از وسایل تکمیلی آن به شمار می‌آیند.
طرح اولیۀ ساخت بادبادک در بیشتر استان های ایران شبیه یکدیگر است: نخست کاغذ را به صورت مربع یا لوزی برش داده، سپس دو عدد چوب یا نی سبک و نازک که انعطاف‌پذیر باشد، به اندازۀ ۴۰ و ۵۰ سانتی‌متر بر یکدیگر سوار می‌شود، یعنی چوب ۵۰ سانتی‌متری را به صورت قطاعی از دایره درآورده، از دوسر وسط با نخ نازک و محکمی به چوب ۴۰ سانتی‌متری می‌بندند، به گونه‌ای که از قسمت جلو ۵ سانتی‌متر چوب ۴۰ سانتی‌متری از وسط چوب قوس‌دار بیرون می‌ماند. وسط و نوک چوب را به کاغذ محکم می‌چسبانند. از یک نقطۀ وسط بادبادک، نخ درازی را می‌بندند که رأس ۲ و ۴ بادبادک، گوش آن به حساب می‌آید و به وسیلۀ ۸ تا ۱۰ حلقۀ کاغذی برای آن گوشواره وصل می‌کنند. معمولاً برای بادبادک هایی که به صورت تخت هستند، دُم یا دنباله می‌گذارند. دنبالۀ بادبادک قسمت زیرین بادبادک را سنگین می‌کند و نمی‌گذارد سر بادبادک پایین بیاید، یا به اصطلاح «کلّه کند»، و رشته‌ها یا گوشواره‌ها نیز مانع کج شدن آن می‌شود، به طوری که وقتی باد بر سطح زیرین بادبادک فشار وارد می‌کند و در ضمن به لبه‌های بادبادک می‌خورد، مقداری از هوای قسمت فوقانی بادبادک را جابه‌جا می‌کند؛ در نتیجه یک خلأ نسبی در آن به وجود می‌آید، ولی فشار هوا بر سطح تحتانی بادبادک خیلی زیادتر از فشار هوا بر سطح فوقانی است و همین موجب می‌شود که بادبادک در هوا بماند. اسکلت یا چهارچوب بادبادک نیز مانع مچاله شدن آن در برابر باد می‌شود (باغچه‌بان، ۲۱).
بادبادک بازی از سرگرمی های کودکان تقریباً میان ۱۰ تا ۱۲ ساله است که معمولاً در ایام بهار و تابستان در روزهای تعطیل بازی می‌کنند. از چند دهۀ پیش تاکنون بادبادک بازی میان کودکان تهران و شهرهای مختلف ایران رواج داشته است. هرچند امروزه کمتر مورد استقبال کودکان و نوجوانان قرار می‌گیرد، اما در چند سال اخیر شهرداری های شهرهای بزرگ همچون تهران و اصفهان در روز خاصی به برپایی مسابقات بادبادک‌بازی اقدام کرده‌اند.

بادبادک بازی در تهران قدیم

در تهـران ساخت بـادبادک مـانند استان های دیگر ایران بوده است، اما ملحقاتی که برای بادبادک‌بازی وجود داشت، در هر مکانی متفاوت بوده است. مثلاً کودکان تهرانی به نخ بادبادک چند «قاصد» وصل می‌کردند. قاصدها عبارت بودند از چند تکه کاغذ سفید کوچک به ابعاد ۱۰×۱۰ سانتی‌متر. این کاغذها روی هم قرار می‌گرفت و در وسطشان سوراخی ایجاد می‌شد؛ سپس سر نخی را که آزاد بود، داخل سوراخ ها می‌کردند. وقتی باد می‌وزید، کاغذها به طرف بالا یعنی به سمت سر بادبادک حرکت می‌کردند. معمولاً بادبادک‌بازی در روز انجام می‌شد تا کاغذهای سفید یا قاصدها دیده شوند. در هنگام غروب نیز از «فانوس» برای بازی استفاده می‌کردند. برای ساخت فانوس دو قطعه مقوا به شکل دایره و یک تکه کاغذ نازک به رنگ روشن را به یکدیگر وصل می‌کردند تا شکلی شبیه قوطی درست شود. در قسمت مقوایی که طرف بالاست، سوراخی ایجاد می‌شود که وقتی شمع روشن را داخل قوطی گذاشتند، هوا بتواند در آن جریان پیدا کند. سپس سر نخ را که آزاد است، از سوراخ بالایی قوطی رد می‌کنند و چون هوای داخل قوطی بر اثر روشن شدن شمع گرم می‌شود و هوای گرم بالا می‌رود، با وزش باد قوطی کم‌کم به طرف بالا و به سمت سر بادبادک حرکت می‌کند تا به بادبادک برسد؛ اما اگر بادبادک با شمع برخورد کند، آتش می‌گیرد و سقوط می‌کند.
گاه کودکان در مسابقه‌ای بادبادک های رقبای خود را شکار می‌کردند. کودکان این کار را به‌وسیلۀ یک قطعه نخ به اندازۀ ۶۰ یا ۵۰ سانتی‌متر به همراه دو سنگ که به دو سر نخ وصل می‌کردند و به آن «قلاب‌سنگ» می‌گفتند، انجام می‌دادند؛ به این صورت که قلاب‌سنگ را به سمت بادبادک رقیب در آسمان پرتاب می‌کردند، به نحوی که بتواند به نخ بادبادک گیر کند و بر اثر سنگینی دو سنگ، نخ پاره شود. بادبادک وقتی به زمین افتاد، فرد شکارچی آن را با خود به غنیمت می‌برد.

بادباک بازی در بیرجند

کودکان بیرجند در زمان وزش باد «کاغذ باد» درست می‌کنند که دو گونه است: «کاقَز بادِ سیخی» و «کاقز بادنیی». برای ساخت کاغذ باد سیخی از سیخ های باریک استفاده می‌کنند و با گذراندن ۶ سیخ (۳ تا افقی و ۳ تا عمودی) از یک قطعه کاغذ ۲۵×۲۰ سانتی‌متری کاغذ را راست و صاف نگه می‌داشتند و به وسط ضلع تحتانی آن یک «دُمباله» و به میان ضلع شمالی آن به گونه‌ای خاص یک نخ بسیار بلند محکم می‌بستند و آن را هوا می‌کردند و به اصطلاح «به باد» (وبّاد) می‌دادند. در کاغذ بادنیی به جای «سیخ» بریده‌های «نی» را روی یک ورق بزرگ کاغذ می‌چسباندند و «نی»ها را انحنا داده، و با نخ می‌بستند و به این نخ ها کاغذهایی به شکل دندان‌موشی می‌چسباندند که در هوا بر اثر وزش باد صدا کند. این کاغذها را «قرقره» می‌نامیدند. دنبالۀ این نوع از نوع سیخی بلندتر و نخ های آن تابیده‌تر و محکم‌تر بود. شکل این «کاغذباد» مانند نیم‌استوانه‌ای بود که از طول، بریده شده باشد. گاهی یک کیسۀ پر خاکه‌زغال کوبیدۀ نرم به آخر «دنباله» می‌بستند و یک «خُلِ» (قطعه / تکّه) آتش در میان آن می‌گذاشتند. در هوا بر اثر وزش باد آتش به خاکۀ زغال ها سرایت می‌کرد و آنها را روشن و پخش می‌نمود و بدین ترتیب نوعی «آتش‌افروزی» یا «آتش‌بازی» به وجود می‌آمد. این ذرات آتش نرسیده به زمین خاموش و خاکستر می‌شد.

بادبادک بازی در اصفهان
کودکان اصفهان هنگام وزش باد «مُر کاغذی» (مرغ کاغذی یا ملاکاغذی) می‌سازند و آن، چنان است که چند ورق کاغذ اعلا و الوان را با سریشم و نی حصیر و پیزر شبیه یک «نأنی» (گهوارۀ) بزرگ درست کرده، و در بالا و پایین آن از هر طرف ۳ بند به شکل مثلث با ریسمان محکم بسته و در مثلث زیرین چندین متر ریسمان را به عنوان دنباله می‌آویزند و لابه‌لای آن ترقّه‌های فتیله‌ای نصب و به هم وصل می‌کنند و سر دیگرش را به ریسمانی محکم و متصل می‌کنند. نیز در شب فانوس کاغذی کوچکی به حلقه بسته در ریسمان مرغ کاغذی می‌گذاشتند و از عقب آن پارچۀ نازک ابریشمی در ریسمان می‌کردند. پارچه بر اثر باد رو به جلو می‌رفت و فانوس را می‌راند. معمولاً کودکان اصفهانی وقتی از فانوس استفاده می‌کردند که می‌خواستند آتش‌بازی شود و بادبادک صعود کند. بدین‌منظور سر فتیله را آتش می‌زدند و اندک اندک این فتیله به ترقه‌ها می‌رسید و انفجار رخ می‌داد و صداهای بلند و آتش‌فشانی راه می‌انداخت.
گاه بازیکنان با هم مسابقه می‌دادند و هر که بادبادک خود را بالاتر می‌فرستاد، برنده بود و یا اگر کسی بادبادک کسی را به زمین می‌انداخت، برنده خوانده می‌شد. کودکان در هنگام وزش باد به پشت بام های خانه می‌رفتند و به بادبادک‌بازی می‌پرداختند (برای نمونه، نک‍ : هاشم‌نیا، ۸۵؛ همایونی، ۵۱۶؛ قرنجیک، ۱۰۲).
انواع بادبادک
به‌طورکلی رایج‌ترین بادبادک ها به بادبادک تخت، کمانی، جعبه‌ای و دلتایی و انعطاف‌پذیر معروفند. تفاوت هریک در دنباله و نحوۀ دوخت آنها ست به گونه‌ای که بادبادک تخت دارای دنبالۀ بلندی از رشته‌های کاغذ با پارچه است. بادبادک کمانی به علت داشتن انحنایی در آن نیازی به دنباله ندارد، زیرا عامل انحنا باعث می‌شود باد در آن پیچیده، و از «کله کردنش» جلوگیری کند. بادبادک جعبه‌ای به صورت جعبه‌های مثلث، مربع یا مستطیل‌شکل هستند؛ بادبادک دلتایی سه‌گوشه، و دارای پره‌ای است که به صورت عمودی به بدنه وصل شده است. بادبادک انعطاف‌پذیر هم از چند قطعه تشکیل شده و این قطعه‌ها به گونه‌ای به هم چسبانده یا دوخته می‌شوند که در باد به شکل معینی درآیند. نوعی از این بادبادک مانند چتر نجات از پارچه ساخته می‌شود و بندهای پرواز آن را به دماغه‌ها وصل می‌کنند ( فرهنگنامه، ۶ / ۲۴).

نگاهی به تاریخچه ساخت نخستین بادبادک‌ها در دنیا

کسی به درستی نمی‌داند که نخستین بادبادک‌ها در کجای این کره خاکی به پرواز در آمد و دقیقاً کی این اتفاق افتاد. با این حال تولد نخستین بادبادک‌ها را به حدود 3هزار سال قبل نسبت می‌دهند؛ وقتی که تقریباً به‌طور همزمان در چین و مالزی نخستین بادبادک‌ها ساخته و به آسمان فرستاده شدند. بادبادک‌های اولیه کاربرد امروزی را نداشتند و وسیله‌ای بسیار «جدی» به‌نظر می‌رسیدند. درواقع این وسیله، ابزاری بود برای گذران زندگی روزمره و برای همین هم چندان در دسترس کودکان و مخصوص بازی نبود. آن روزها بادبادک در ابعاد مختلف زندگی قدم گذاشته بود و استفاده از آن مثلاً در ماهیگیری، کشاورزی، مراسم مذهبی، فعالیت‌های نظامی، فرضیه‌های علمی، هواشناسی و حتی جادوگری و… کاربرد زیادی داشت.

بادبادک‌هایی برای خدا
زمان زیادی طول کشید تا کودکان بادبادک‌ها را از آن خود کنند. درواقع بادبادک به‌دلیل نیازی که بشر برای ساخت وسیله ماهیگیری و شکار داشت، به‌وجود آمد. 3هزار سال پیش چینی‌ها بادبادک را برای رونق ماهیگیری به‌کار می‌بردند. نوعی تور ماهیگیری به بادبادک وصل می‌شد و به صیادان کمک می‌کرد تا شانس بیشتری برای صید ماهی داشته باشند. همان دوران، پای بادبادک‌ها به مزرعه‌ها هم کشیده شد. درواقع بادبادک در مزرعه‌ها نقش نوعی مترسک را بازی می‌کرد و وقتی با حرکت باد در هوا تکان می‌خورد، پرنده‌ها را از زمین کشاورزی دور می‌کرد. بادبادک خیلی زود راه به باورها و خرافات هم باز کرد؛ کشاورزان در قرن‌های دور گذشته از طریق بادبادک برای خداوند پیغام می‌فرستادند و از او می‌خواستند تا در زمان وقوع بادهای موسمی، محصولات آنها را از گزند و آسیب حفظ کند و یا مثلاً خانواده‌های کره‌ای بر اساس رسمی سنتی برای عزت فرزندان پسرشان بادبادک به هوا می‌فرستادند و سپس ریسمان آن‌را می‌بریدند تا اقبال بدی که با کودک‌زاده شده است، در سال اول زندگی‌اش به کنار برود و از او دور شود. همه این کاربردها باعث دوری بادبادک از دنیای بازی و تفریح و سرگرمی به‌خصوص برای بچه‌ها بود؛ هرچند گستره این فعالیت‌های تفریحی در قرن‌ها و هزاره‌های گذشته هم چندان وسیع نبود و مفهوم بازی خیلی شناخته شده نبود.

پرواز اژدها
شاید تصورش سخت باشد اما  پای این بادبادک‌ها قبل از اینکه به بازی و تفریح بچه‌ها باز شود، به جنگ‌ها باز شده بود. بادبادک در تاریخ جنگ‌های چین به نیروهای ارتش امپراتوری این سرزمین کمک‌های زیادی می‌کرد. مثلاً چینی‌ها به وسیله بادبادک، مواد منفجره را به آسمان می‌فرستادند و بر سر دشمن می‌ریختند. دشمن، با مشاهده شعله‌های آتش که در آسمان در حرکت هستند، گمان می‌کردند نیروهای خبیث به آنها حمله کرده‌اند و با دو پای قرض‌گرفته میدان جنگ را ترک می‌کردند؛ بادبادک برگ برنده چینی‌ها در این جنگ‌ها بود. نقش اژدهایی که در جشنواره‌های بادبادک‌بازی چینی‌ها به نمایش در‌می‌آید، یادآور بخشی از این افسانه‌هاست که چینی‌ها را دارای قدرت‌های خارق‌العاده و موجودات محیرالعقول می‌دانستند که در جنگ‌ها به کمکشان می‌آمد. تا قرن‌ها تنها در جنوب شرق آسیا به پرواز در می‌آمد. تا اینکه مارکوپولو، در سفری که به این قاره داشت چشمش به بادبادک خورد و طرح‌هایی از آن تهیه کرد و پای بادبادک را به اروپا هم رساند. تا آن زمان مردم در گوشه و کنار آسیا از بادبادک برای رفع نیازهای روزمره استفاده می‌کردند. حتی برای پیغام‌دادن به یکدیگر در فاصله‌های مشخص، از این وسیله استفاده می‌کردند و بادبادک بیش از اینکه وسیله‌ای برای سرگرمی باشد، نوعی وسیله ارتباطی هم بود.

بادبادک در جنگ‌های جهانی

بادبادک‌ها در جنگ‌های جهانی هم حضور داشتند. مشاهده از راه دور، دلیل استفاده عمده بادبادک‌ها در جنگ جهانی اول بود. این مشاهده‌ها از طریق قرارگرفتن در موقعیتی بالاسری و نقطه برتر امکان‌پذیر بود. نیروی دریایی ایالات متحده هم از بادبادک‌هایی با قدرت مانور بالا در تمرینات هدف‌گیری خود استفاده می‌کرد. به مرور بادبادک‌ها ایده‌های خوبی برای طراحی هواپیماهای فوق‌سبک در اختیار دانشمندان قرار دادند و نتیجه‌های رضایت‌بخشی هم از آن دریافت شد. بعد از پایان جنگ جهانی، دنیا بار دیگر بادبادک را به‌عنوان وسیله‌ای برای تفریح و سرگرمی شناخت و شکل‌ها و انواع جدیدی از آن راهی خانه‌های مردم شد. هم‌اکنون بادبادک‌بازی در کشورهایی مثل هند و چین یکی از تفریحات بومی به‌حساب می‌آید که انجام آن گاه به جدیت برگزاری یک فستیوال جهانی می‌رسد. معروف‌ترین این بادبادک‌ها در چین، اژدهای چند‌ده‌متری‌ای است که در جشن‌های ملی این کشور در آسمان جا می‌گیرد و یکی از موجودات افسانه‌ای این کشور به‌حساب می‌آید.

بادبادک‌های اروپایی

اولین بار در قرن 16بود که بادبادک به‌عنوان وسیله‌ای برای بازی کودکان شناخته شد. اروپایی‌ها برای نخستین بار ریسمان بادبادک‌های رنگی را به‌دست کودکان دادند تا موجبات تفریح و سرگرمی آنها فراهم شود. در قرن 17بود که دانشمندان اروپایی از بادبادک برای دریافتن اطلاعات هواشناسی استفاده کردند. الکساندر ویلسون، هواشناس اسکاتلندی، به کمک دماسنجی که روی بادبادک نصب شده بود، توانست اطلاعات دقیقی از دمای هوا در ارتفاع 1500متری زمین به‌دست بیاورد. بن فرانکلین، در سال 1752آزمایش‌های معروف خود را برای اثبات اینکه صاعقه از جنس الکتریسیته است، به کمک بادبادک اثبات کرد. خلاصه اینکه در همین دوران بود که بادبادک توانست کمک زیادی به علم هواشناسی کند و اطلاعات خوبی در مورد وضعیت جو بالای زمین در اختیار دانشمندان قرار دهد. شاید برایتان جالب باشد بدانید که ناسا هم برای طراحی نخستین فضاپیمای خود یعنی «دیسکاوری» ابتدا از طرح‌های ساده و مختلف بادبادک استفاده کرد. حتی برادران رایت هم رؤیای پرواز خود را با کمک طرح‌های اولیه این وسیله محبوب، محقق کردند.

فیل هوا کردن
تا قبل از اینکه سر و کله آسمانخراش‌ها در تهران پیدا شود و مردم با غول‌های آهنی‌ای مثل هواپیما آشنا شوند، هرچه که در آسمان شهر هویدا می‌شد توجه زیادی به‌خود جلب می‌کرد. همین موضوع خیلی زود به ایده‌ای برای تبلیغات تبدیل شد. سال‌1337خورشیدی بود که یک شرکت تبلیغاتی بادکنک عظیم‌الجثه‌ای به شکل فیل را درست در میدان مخبرالدوله تهران به هوا فرستاد؛ فیل، تبلیغات کارخانه روغن نباتی شاه‌پسند بود که با یک طناب به ساختمانی در خیابان مخبرالدوله بسته شده بود. همینطور که آهسته‌آهسته رو به بالا می‌رفت مردم دورش جمع شده بودند و تا زمان حضور این فیل در آسمان چهارراه مخبرالدوله، مردم از دیگر نقاط شهر خودشان را به این میدان شمالی تهران می‌رساندند. روزی که عجیب‌ترین تبلیغات دهه30 به تأثیر از بادبادک به آسمان تهران فرستاده شد، مردم در دیگر نقاط شهر به هم خبر می‌دادند که «در چهارراه مخبرالدوله فیل هوا کرده‌اند.» و خیلی زود عبارت «فیل هوا‌کردن» به دایره کنایه‌ها و مثل‌های تهران اضافه شد. فیل هوا کردن کارخانه روغن نباتی آنقدر ایده موفقی بود که تا مدت‌ها بعد مردم همچنان از آن حرف می‌زدند و عکس‌هایی از آن هم در تاریخ ثبت شده و راه به خاطرات تاریخ‌نویسان پیدا کرده است.

بادبادک بازی در افغانستان و پاکستان

بادبادک‌بازی افزون بر ایران، در برخی از نقاط حوزۀ فرهنگی ایران نیز رواج دارد و کودکان افغانستان و پاکستان نیز از دیرباز بادبادک‌بازی می‌کرده‌اند. کودکان پاکستانی در زمان جشن بسنت و مسابقۀ پتنگاجرا می‌کردند. هنر بادبادک‌سازی را که در پاکستان خود یک نوع سرمایه‌گذاری و بازارگرمی است، «پتنگ بنانی والا» و «پتنگ ارانی والا» می‌نامند و به قهرمان بادبادک‌بازی جایزه و انعام می‌دهند. در کابُل کودکان در جشن گل سرخ با مزین کردن کاغذهای رنگی به اشکال گوناگون به مسابقۀ «گدی پران بازی» اقدام می‌کنند. در مسابقۀ بادبادک‌بازی، کودکان به چند گروه تقسیم می‌شوند، هر گروه برای خود یک فرد باتجربه و با مهارت را به عنوان «گدی پران‌باز» انتخاب می‌کند. گدی‌پران‌باز باید با گروه رقیب مسابقه دهد و بتواند «گدی» رقیب را پاره یا از میدان خارج کند. شایان ذکر است که بر روی برخی از این گدی ها قبل از پرواز عیدانه‌هایی می‌نویسند تا به منزل دوستان و یا هر آنکه بخواهند بفرستند.
بادبادک بازی کودکان هندی
کودکان هند نیز در ماه فوریه (روز بسنت) به ساخت بادبادک جنگی می‌پردازند و از گرده شیشه برای اجرای مسابقه روی بادبادک استفاده می‌کنند تا بتوانند بر رقیب پیروز شوند.