باشگاه استقلال فصل گذشته نه تنها در میدان رقابت لیگ برتر با نایب‌قهرمانی تلخ و بی‌سابقه با ۶۷ امتیاز مواجه شد، بلکه در عرصه مدیریتی هم دچار بحران‌هایی شد که حالا اثرات زیان‌بار آن با ارقام نجومی مشخص شده است.
ماجرای جذب و فسخ پرهزینه دو بازیکن بوسنیایی که بدون حتی یک دقیقه بازی رسمی از جمع آبی‌پوشان کنار گذاشته شدند، حالا به یکی از پررنگ‌ترین نمونه‌های سوءمدیریت ساختاری در فوتبال ایران تبدیل شده است.
تصمیم‌های سلیقه‌ای، آغاز یک فاجعه مالی
ماجرا از زمانی آغاز شد که احمد شهریاری، رئیس وقت هیات‌مدیره و نماینده هلدینگ خلیج فارس در باشگاه استقلال، خودسرانه وارد حوزه نقل‌وانتقالات شد. او بی‌توجه به چارچوب حرفه‌ای و بدون درنظر گرفتن نظر سرمربی، اقدام به عقد قرارداد با دو بازیکن بوسنیایی یعنی «آلمدین زیلیکیچ» و «ودرَن کیوسفسکی» کرد؛ بازیکنانی که حتی یک جلسه تمرینی کامل در کنار استقلال را پشت سر نگذاشتند، اما بار مالی بزرگی برای باشگاه به جا گذاشتند.
جواد نکونام، سرمربی وقت استقلال، نه تنها با جذب این بازیکنان موافق نبود، بلکه بعد از ارزیابی شرایط زیلیکیچ در اردوی ترکیه، صراحتاً اعلام کرد که کیفیت این بازیکن با نیازهای تاکتیکی تیم هم‌خوانی ندارد. با این حال، قرارداد آن‌ها بسته شده بود و تنها راه چاره، فسخ یک‌طرفه و در نهایت، شکایت احتمالی بود.
از انکار تا واقعیت: وقتی «هیچ ضرری» به ۵۰ میلیارد تومان تبدیل شد!
شهریاری در آن زمان با اطمینان مقابل خبرنگاران ایستاد و اعلام کرد که “هیچ ضرری به باشگاه وارد نشده است.” جمله‌ای که حالا و با انتشار جزئیات توافق با زیلیکیچ، بیشتر به یک دروغ آشکار شباهت دارد. چرا که واقعیت این است:
زیلیکیچ قراردادی به ارزش ۷۵۰ هزار دلار با استقلال داشت؛
در نهایت، پس از شکایت به فیفا، حاضر شد با دریافت ۵۰۰ هزار دلار رضایت بدهد؛
از این مبلغ، ۱۰۰ هزار دلار نقداً پرداخت شده و باقی مبلغ در ۶ قسط پرداخت خواهد شد؛
بر اساس نرخ ارز فعلی (حدود ۱۰۰ هزار تومان برای هر دلار)، این توافق بیش از ۵۰ میلیارد تومان برای استقلال هزینه داشته است.
این یعنی باشگاه استقلال برای بازیکنی که حتی یک بازی رسمی برای تیم انجام نداده، رقمی پرداخت می‌کند که می‌توانست صرف جذب یک ستاره بین‌المللی یا بازسازی گسترده مجموعه آکادمی‌اش شود.
واکنش بازیکنان و قربانیان سکوت مدیریتی
در این ماجرا، سید حسین حسینی، دروازه‌بان و کاپیتان استقلال، یکی از معدود چهره‌هایی بود که نسبت به این تصمیمات غیرشفاف انتقاد کرد. او سیاست باشگاه در قبال قرارداد بوسنیایی‌ها را زیر سؤال برد، اما نتیجه این انتقاد، محرومیت انضباطی از سوی باشگاه و اتهام به نشر اکاذیب بود.
چند ماه بعد، حالا روشن شده که اظهارات حسینی نه تنها بی‌اساس نبود، بلکه در جهت منافع باشگاه بوده و دقیقاً همان چیزی را هشدار داده که امروز در قالب میلیون‌ها دلار خسارت عیان شده است.
لزوم ورود نهادهای نظارتی؛ چرا مدیران پاسخگو نیستند؟
در حالی که توافق با زیلیکیچ نهایی شده و زیان سنگین به باشگاه وارد آمده، مدیرانی مثل شهریاری بدون پاسخگویی از استقلال جدا شدند. این موضوع زنگ خطری برای تمامی نهادهای بالادستی، ناظر بر فوتبال و منابع مالی آن محسوب می‌شود. اینکه چگونه یک مدیر بدون نظر سرمربی وارد پروسه جذب بازیکن می‌شود، قرارداد دلاری امضا می‌کند، سپس باشگاه با جریمه بین‌المللی روبرو می‌شود و هیچ پاسخ قانونی یا اخلاقی در قبالش نمی‌دهد، نشانه‌ای از فقدان سازوکار شفاف در مدیریت ورزشی کشور است.
در شرایطی که باشگاه استقلال برای اخذ مجوز حرفه‌ای و حضور در لیگ قهرمانان آسیا نیاز به تسویه کامل چنین بدهی‌هایی دارد، پرداخت چنین رقمی تنها به یک بازیکن کنارگذاشته‌شده، بخش بزرگی از منابع مالی باشگاه را درگیر کرده است. از همین رو، ورود دستگاه‌های نظارتی و قضایی برای بررسی این پرونده و بازخواست مدیران وقت، دیگر صرفاً یک خواسته هواداری نیست، بلکه ضرورتی برای نجات ساختار فوتبال ایران از فروپاشی مدیریتی است.
پرونده کیوسفسکی و زیلیکیچ، تنها یک اشتباه در نقل‌وانتقالات نیست؛ بلکه نماد یک زخم عمیق مدیریتی است که اگر التیام نیابد، نه‌تنها استقلال بلکه فوتبال ایران را زمین‌گیر خواهد کرد. در این ماجرا، همه‌چیز هست؛ از خودسری و انکار تا دروغ و سکوت رسانه‌ای. اما تنها چیزی که فعلاً نیست، عدالت و پاسخگویی است.
