آرای رؤسای مجلس در تاریخ جمهوری اسلامی

انتخابات مجلس دوازدهم با کم‌سابقه‌ترین میزان مشارکت مردمی در تاریخ جمهوری اسلامی برگزار شد؛ تنها ۱۴ درصد از واجدین شرایط در تهران پای صندوق‌ها رفتند و بسیاری از نمایندگان با آرایی تک‌رقمی وارد مجلس شدند. این وضعیت، مشروعیت و نمایندگی واقعی مجلس را با پرسش‌های جدی روبه‌رو کرده است.

نماینده مجلس: مجموع دریافتی ماهانه نمایندگان به ۱۰۰ میلیون تومان هم نمی‌رسد!

به گزارش رویداد۲۴، از زمانی که انتخابات مجلس دوازدهم برگزار شد، نمایندگان راه‌یافته به این مجلس در معرض این انتقاد بوده‌اند که به دلیل مشارکت حداقلی مردم در انتخابات، نمی‌توانند معرف دیدگاه‌های جامعه باشند و آن‌ها را نمایندگی کنند.

در تهران که سال‌هاست میزان مشارکت در انتخابات نسبت به سایر نقاط کشور کمتر است، این موضوع شدت بیشتری دارد. در دوره دوازدهم، از هفت میلیون و ۷۷۵ هزار نفر واجد شرایط، فقط یک میلیون و ۵۶۹ هزار نفر پای صندوق‌ها رفتند و میزان مشارکت به ۱۴ درصد رسید. اگر آرای نمایندگانی که با پشتوانه اندک به مجلس راه پیدا کرده‌اند را نسبت به کل واجدین شرایط محاسبه کنیم، اعداد و ارقام دو رقمی نخواهد بود.

کاهش شدید آرای رئیس مجلس

رویداد۲۴ می‌نویسد، نکته قابل توجه در مجلس دوازدهم این است که رئیس مجلس آن، ریزش رای شدیدی برای دومین دوره نمایندگی خود تجربه کرد. او که سال ۹۸ با یک میلیون و ۳۶۵ هزار رای به بهارستان راه پیدا کرده بود، در انتخابات مجلس دوازدهم تنها نزدیک به ۴۴۸ هزار رای کسب کرد. حتی در انتخابات ۱۴۰۲ نفر اول تهران هم نبود و به عنوان چهارمین راه‌یافته تهران به مجلس شناخته شد.

البته رتبه رئیس مجلس لزوماً ارتباطی با دوره ریاست او ندارد. برای نمونه، علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی زمانی که بر صندلی ریاست مجلس نخست نشست، رای چهاردهم تهران را داشت و نفر اول فخرالدین حجازی بود. اما رای یک میلیونی او در سال ۵۹ پشتوانه‌ای برای ادامه سیاست‌ورزی‌اش شد.  هاشمی در همین مجلس رئیس شد، رای به عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر را اعلام کرد و در روند تصمیم‌سازی کشور نقش داشت.  سپس در انتخابات دوره دوم مجلس با رای نزدیک به دو میلیون نفر، به عنوان نفر اول به مجلس راه پیدا کرد.

از آنجایی که وجهه روسای مجلس تصویری از کلیت مجلس ارائه می‌کند، نگاهی به آرای روسای مجلس در تاریخ جمهوری اسلامی نشان می‌دهد که آرای تهران معمولاً با کل کشور فاصله دارد.  فقط در انتخابات مجلس دوم میزان مشارکت تهرانی‌ها از میانگین مشارکت کل کشور بالاتر بوده است و در اغلب انتخابات مشارکت پایتخت‌نشینان از ۵۰ درصد تجاوز نکرده است. مشارکت زیر ۱۰ درصد نیز کاملاً بی‌سابقه بوده است.